vrijdag 19 oktober 2018

Banden-avonturen in binnen en buitenland

Motorrijden is altijd een beetje avontuur, altijd een beetje reizen.
Ook als je dagelijk naar je werk rijdt of je motor voor praktische dingen gebruikt.

Zo ook voor mij deze week. Eén van onze sympatisanten schreef zich in voor het VIP-ontbijt en de Kick-off rit van de Moedige Motorrijdsters for Life, helaas was ze verhinderd en ik bood haar aan op de Goodie-bag op haar werk af te leveren.

Ik parkeer mijn motor voor de deur. Even binnen en buiten en toen zag ik het: De achterband letterlijk tot op de draad versleten. Oh ja, het zal al wel een tijdje in mijn achterhoofd, maar het mooi weer van de laatste weken had me ineens veel meer kilometers opgeleverd.

Afbeeldingsresultaat voor versleten achterband motor
Niet mijn motor, maar zo zag mijn achterband er ook uit.

Hier durfde ik écht niet veel langer mee te rijden, hoe "Moedig" ik mezelf ook vind. 👀  En dan apprecieer ik weer ons Belgenlandje. 
Twee telefoontjes later heb ik 2 offertes én een afspraak om 's namiddags de band te laten vervangen op nog geen 15 km van mijn deur.  

Wil je weten hoe dit in de rest van de wereld soms verloopt? Lees dan hier over onze banden-wisselen-in-zuid-amerika , soms ging het ook eenvoudiger .





zondag 7 oktober 2018

6 oktober 2018




7.30 Kapellen
Jas dicht, helm op, handschoenen aan. Ik start de motor en in de eerst bocht rijst de zon boven de horizon.Het belooft één van die prachtige nazomerse motordagen te worden. 

Maar mijn hoofd is niet helemaal vrij, niet écht bij de weg. Vandaag starten we onze actie voor Music for life en doembeelden duiken op.
Misschien komt er niemand?  Of misschien komen er wel 1000 motoren en dat kunnen we organisatorisch niet aan? Of? Of? Of?....

7.30 Westerlo
Garage open 2 motors buiten, met dat zalige motorgeluid richting Wijnegem. Wat speelt er in daar in het hoofd? Al de hele week verzekeren ze me dat het goed zal komen, wellicht gaat het er onder hun helm iets rustiger aan toe dan onder de mijne. 

8.00 Wijnegem


9.00

Mijn doemdenken blijkt - zoals dat vaak is met doemdenken - een nutteloze bezigheid. Alle vrijwilligers zijn er, alles wordt zonder veel woorden klaargezet. De hele voorbereiding loopt op wieltjes, behalve de koffieperculator die weigert mee te werken. Echter, deze laatste maakt snel kennis met mijn kampeerervaring en in no-time hebben we heerlijke koffie. Laat die Moedige motorrijdsters en hun supporters maar komen! 

9.30

Afbeelding kan het volgende bevatten: 2 mensen, eten en binnen

9.45




En dan komen al die motorrijdsters & rijders aan, allemaal bereid om hun hart & hun geldbeugel open te stellen voor De Warmste week en Altijd vrouw. Elke gift brengt voor een zieke vrouw een moment van verlichting, van zachtheid, van zich niet alleen hoeven te voelen. Ik heb een mateloos respect voor de vanzelfsprekendheid waarmee de Bikers-community dit doet. 

Ik ben trots, trots op al die dames die sinds vorig jaar méé op de voorgrond willen treden, méé laten zien dat motorrijden evenzeer aan de vrouwen toebehoort, dat we steeds minder van een mannenwereld hoeven te spreken. Dat we gewoon allemaal samen onze passie mogen beleven. 

17.00


Moe maar voldaan, zoals dat heet , praten Iris & ik, samen met onze 2 trouwste supporters nog na over al die mooie mensen en momenten die we vandaag ontmoetten en beleefden. 

19.24

Hoe mooi kan het zijn om dit dashboard te zien, in de laatste kilometers van deze waardevolle dag? 


zondag 7 januari 2018

Save the Date! Zaterdag 22 december 2018 Music for Life!


foto van Mia Braeckevelt.
Iris en Ils doen het nog eens over! 

Het enthouisiasme van onze Moedige Motorrijdsters & Supporters laat ons niet koud!
De positieve reacties en de steun, zowel in centjes, jullie woorden en al die lachende gezichten op de foto's, hebben ervoor gezorgd dat Iris en ik, samen met onze sponsors & andere medewerkers er ook in 2018 voor gaan! 

Er komt een nieuwe editie van Moedige Motorrijdsters & Supporters for Life!

We blijven de 2 belangrijkste doelen op de voorgrond zetten. Samen met onze Supporters willen we de vrouwelijke motorrijdsters in de picture zetten én tegelijkertijd geld inzamelen voor onze vzw "Altijd Vrouw"

Het concept blijft hetzelfde, via een storting steun je onze actie én wordt je lid van onze community. Je krijgt het embleem toegestuurd en zo wordt je dan alweer een Trotse Moedige Motorrijdster of een Trotse Moedige Supporter 2018.

Op zaterdag 22 december 2018 rijden we dan samen naar Music for Life om het opgehaalde bedrag af te geven. Hoe, wat en waar krijg je uiteraard in het najaar van ons te horen. 
foto van Mia Braeckevelt.
Ook de FB- pagina & de 2 bijhorende groepen Groep van Moedige Motorrijdsters  en Supporters van Moedige Motorrijdsters blijven actief, weliswaar op een lager pitje.
De naam van de pagina zal een beetje veranderen: "Moedige Motorrijdsters & Supporters for Life"

Wat verandert er nog? We zullen de actie vroeger starten, vanaf begin oktober mag je een officiële Music for Life actie starten. Dat zullen we dan ook doen. 
Hoe die start er gaat uitzien is nog niet zeker. Hou onze FB pagina in de gaten voor meer informatie.

Wil je zelf iets doen? Wil je onze naam gebruiken om voor de vzw "Altijd Vrouw" een actie op te zetten? Contacteer ons even vooraf zodat we op de hoogte zijn van je idee & je eventueel kunnen ondersteunen. 


Wij wensen jullie een plezierig en veilig motorjaar en hopen jullie allemaal terug te zien op 22/12/2018!

zondag 24 december 2017

De heksenspreuk van Moedige Motorrijdsters

Ergens onderweg tijdens onze actie, verscheen dit gedicht van Frie Pierre. 
Ik publiceer het hier graag nog eens. Alle credits voor Frie!


foto van Sylvia Bossu.


In het zadel, handen aan het stuur
Rij veilig rond tot het volgende goede vuur

Rustige rit, vurige rit....
niemand delft het onderspit

Brullende motor of spinnende klepper
Alles overstijgend vrouwengekwetter

Girlpower, blond, ros, bruin, zwart of grijs..
Met deze dames is het altijd prijs.

Frie Pierre

4500 X DANK JULLIE WEL!

Moedige, lieve, genereuze Motorrijdsters,
Moedige, lieve, genereuze Supporters,

foto van Nancy Forest.

Wat kan ik nu vertellen?

Wat begon als een "Wild idee" op een blauwe maandagochtend liep gisteren uit op een warme groep stoere bikersters én bikers.

Half november startte Iris en ik deze actie, de facebook pagina liep als een trein en ook de discussiegroepen geraakten snel gevuld.
Sponsors doken her en der op, helpende handen verschenen als bij toverslag.
En toen was er ook nog Johan van Gorp, met hetzelfde "Wilde idee", al snel bereid zich met een ganse sliert bij ons aan te sluiten.

Jullie begonnen massaal onze warme actie voor  de vzw "Altijd Vrouw" te steunen.
Vaak véél meer dan 10 €.
112 Moedige motorrijdsters konden met trots het embleem op hun motor kleven.
229 Moedige supporters kregen hun embleem te pakken.

Gisteren realiseerden jullie één van onze dromen!
42 vrouwen aan het stuur en nog een heel aantal op de duozit.
Bijna 100 mannelijke supporters in de colonne.
4500 € voor "Altijd vrouw".
En vele nieuwe vriendschappen!

4500 X DANK JULLIE WEL!

Wat ons betreft is dit niet het einde, maar het begin van een mooie traditie! 


dinsdag 5 december 2017

En daar ligt ge dan.......

Het verhaal van Marleen, motorrijdster en ex-kankerpatiënte,

En daar ligt ge dan in een ziekenhuisbed.  Aan het voeteinde het gezicht van een specialist die je nooit meer vergeet, nog minder zijn woorden: “Ge zijt hard ziek meisje, dat wordt vechten.”

En dat werd het, de hele zwik met alles erop en eraan.  Onderzoeken, operaties, chemo, meer onderzoeken, haaruitval, chemo 2,3,4……… mottig, zwak, lelijk, nagelpijnen, diarree, bestralingen, medicatie voor de maag, pillen voor de nieren, zelfs mijn tanden komen los ……………

Met mijn ogen toe dacht ik aan het leven dat ik tot dan toe leidde.  Regelmatig joggen, gezond eten, naar theater of rijdend op de moto ………..    ergens of nergens heen.
Het geronk van de motor, de klik met je voeten, je koude handen omklemmen het stuur, de wind op je lichaam door je lederen jas en stilte in je hoofd.
Waaaw, wat een zichten, wat een zaligheid, vertragen, optrekken, je hand gaat even omhoog als je een “soul-mate” passeert, verbondenheid, kortom Leven met een hoofdletter.

Zoveel jaren later voel ik de wind pal in m’n gezicht.
Gas geven, denk ik, al zijn het nu mijn benen die zo hard trappen als kan.
Mijn huidige moto heeft geen motor, maar ik leef.  Nog steeds.

Marleen Rens

Voor vrouwen zoals Marleen zet Altijd Vrouw zich in. 

Voor hen rijden we op 23/12/2017 naar Music for Life.

Moedige Motorrijdsters, Be There! 

vrijdag 1 december 2017

Bang zijn en het toch doen

Gerelateerde afbeelding



Inge is mijn motorvriendin van het éérste uur. Je krijgt van haar een verhaal over moed, grenzen verleggen en motorlessen toepassen in je dagelijkse leven.

Grappige verhalen

Ik: 'Ils, je briefje voor een Moedig Motorverhaal ligt al twee weken bovenop mijn To Do stapel, maar ik kan geen verhaal bedenken.'
Ils: 'Maar enfin Inge, ik kan er wel honderd bedenken. Weet je nog die keer dat we met onze motoren in de gietende regen voor een Zwitserse tunnel stonden? Dat licht wilde maar niet op groen springen en ondertussen werden wij zeiknat. Weet je nog dat die man niet uit zijn auto wilde komen..."es regnete stark,Ich werde nass "
Ik denk: 'Ja, dat weet ik nog, maar wat heeft dat met moed te maken?'

Ils: 'Of denk eens terug aan die man die met het schaamrood op zijn wangen kwam vragen of wij zijn barbecue wilden aanmaken.'
Hmmm, ja, dat herinner ik me. We waren gelijktijdig met de buurman op de camping gestart met de voorbereidingen. Ons vlees was al bijna klaar en de buurman was nog steeds aan het blazen en wapperen om het vuur aan te krijgen. Toen hij uiteindelijk onze hulp kwam vragen, pakte Ils een krant, vouwde er een rolletje van, stak het rolletje in de benzinetank van haar motor, ging naar zijn barbecue, schikte de kooltjes rond de krant en stak het vuur aan. Vijf minuten later waren zijn kooltjes aan het gloeien.
Een stoer verhaal is dat wel, maar weer denk ik: 'Wat heeft dat met moed te maken?' Dit zijn gewoon twee grappige verhalen uit de tijd dat we samen met de motor op reis gingen.

Wat is moed?

Mijn man en ik zijn pleegzorgers. Veel van de kinderen die bij ons terecht komen, hebben een serieuze 'tank-tas' met problemen. Een van de dingen waar deze kinderen vaak last van hebben is angst. We doen er alles aan om de kinderen over hun angsten heen te helpen en aan hun zelfvertrouwen te werken. In ons gezin is de definitie van moed: 'Bang zijn en het toch doen'.
Als ik aan deze definitie van moed denk, poppen direct een aantal situaties in mijn hoofd op:
  • Op reis in Zweden stelt Ils voor om in de vrije natuur te kamperen, dat mag namelijk in dat land. Op een avond rijdt Ils een grindpad op, recht het onbekende bos in. Off-road rijden doe ik altijd met een bang hart. Ik krijg het Spaans benauwd van kuilen in de weg en modderpoelen. Maar ik bijt op mijn tanden en zet door. Op een open plek zetten we ons tentje op en koken we ons potje. Daarna begint Ils alles op te ruimen en tot mijn grote verbazing hangt ze de rugzak met het eten in een boom. Wanneer ik haar vraag waarom ze dat doet, vertelt ze over wilde dieren die op zoek zijn naar eten. Ik zeg niets en hou mij groot. Ik heb die nacht echter geen oog dicht gedaan, bij elk geritsel was ik weer ik klaarwakker. Ils lag naast mij heerlijk diep te slapen. Ik heb pas jaren later bekend dat ik toen zo bang was.

Onze slaapplek voor die nacht in Zweden 
  • Nog zo'n fantastisch idee van Ils: 'Zullen we eens een reis maken naar Zwitserland en bergpassen rijden met de motor?' Om op te warmen deden we de 4 passentocht en om te eindigen de Stelvio pas met zijn 48 haarspeldenbochten. Ik heb tijdens die reis wel honderd keer gedacht: 'Als zij het kan, dan kan ik het ook'. En daarna op hoop van zegen teruggeschakeld, mijn motor de bocht in gestuurd en mijn ogen op het doel gehouden. Ik was elke keer weer verbaasd dat ik het overleefd had.
En ondanks alles, toch die rivierbedding in! 

Uit je comfortzone stappen

Moed zorgt er voor dat je uit je comfortzone stapt. Ja, het leven is veilig in je gouden kooi. Maar iets doen wat je een beetje beangstigt, is wat je helpt groeien en wat echte voldoening geeft. Bovendien groeit je zelfvertrouwen er van!
Elke keer als hier een crisispleegkindje gebracht wordt, denk ik: 'Help, dit kind is er erg aan toe. Dit is te moeilijk voor mij. Kan ik dit wel?' Daarna haal ik eens diep adem, smijt mij er volle gas in en hou mijn doel voor ogen: 'Dit kind weer op de baan krijgen.' Tot nu toe heb ik het altijd overleefd!

Benieuwd naar mijn blogs over het opvoeden van pleegkinderen, met vallen en opstaan, neem dan eens een kijkje op ingevandeweege.blog