Inge is mijn motorvriendin van het éérste uur. Je krijgt van haar een verhaal over moed, grenzen verleggen en motorlessen toepassen in je dagelijkse leven.
Grappige verhalen
Ik: 'Ils, je briefje voor een Moedig Motorverhaal
ligt al twee weken bovenop mijn To Do stapel, maar ik kan
geen verhaal bedenken.'
Ils: 'Maar enfin Inge, ik kan er wel honderd
bedenken. Weet je nog die keer dat we met onze motoren in de gietende
regen voor een Zwitserse tunnel stonden? Dat licht wilde maar niet op
groen springen en ondertussen werden wij zeiknat. Weet je nog dat die
man niet uit zijn auto wilde komen..."es regnete stark,Ich werde nass "
Ik denk: 'Ja, dat weet ik nog, maar wat heeft dat
met moed te maken?'
Ils: 'Of denk eens terug aan die man die met het
schaamrood op zijn wangen kwam vragen of wij zijn barbecue wilden
aanmaken.'
Hmmm, ja, dat herinner ik me. We waren
gelijktijdig met de buurman op de camping gestart met de
voorbereidingen. Ons vlees was al bijna klaar en de buurman was nog
steeds aan het blazen en wapperen om het vuur aan te krijgen. Toen
hij uiteindelijk onze hulp kwam vragen, pakte Ils een krant, vouwde
er een rolletje van, stak het rolletje in de benzinetank van haar
motor, ging naar zijn barbecue, schikte de kooltjes rond de krant en
stak het vuur aan. Vijf minuten later waren zijn kooltjes aan het
gloeien.
Een stoer verhaal is dat wel, maar weer denk ik:
'Wat heeft dat met moed te maken?' Dit zijn gewoon twee grappige
verhalen uit de tijd dat we samen met de motor op reis gingen.
Wat is moed?
Mijn man en ik zijn pleegzorgers. Veel van de
kinderen die bij ons terecht komen, hebben een serieuze 'tank-tas' met
problemen. Een van de dingen waar deze kinderen vaak last van hebben
is angst. We doen er alles aan om de kinderen over hun angsten heen
te helpen en aan hun zelfvertrouwen te werken. In ons gezin
is de definitie van moed: 'Bang zijn en het toch doen'.
Als ik aan deze definitie van moed denk, poppen
direct een aantal situaties in mijn hoofd op:
-
Op reis in
Zweden stelt Ils voor om in de vrije natuur te kamperen, dat mag
namelijk in dat land. Op een avond rijdt Ils een grindpad op, recht
het onbekende bos in. Off-road rijden doe ik altijd met een bang
hart. Ik krijg het Spaans benauwd van kuilen in de weg en
modderpoelen. Maar ik bijt op mijn tanden en zet door. Op een open
plek zetten we ons tentje op en koken we ons potje. Daarna
begint Ils alles op te ruimen en tot mijn grote verbazing hangt ze
de rugzak met het eten in een boom. Wanneer ik haar vraag waarom ze
dat doet, vertelt ze over wilde dieren die op zoek zijn naar eten.
Ik zeg niets en hou mij groot. Ik heb die nacht echter geen oog
dicht gedaan, bij elk geritsel was ik weer ik klaarwakker. Ils lag
naast mij heerlijk diep te slapen. Ik heb pas jaren later bekend dat
ik toen zo bang was.
 |
| Onze slaapplek voor die nacht in Zweden |
-
Nog zo'n fantastisch idee van Ils: 'Zullen
we eens een reis maken naar Zwitserland en bergpassen rijden met de
motor?' Om op te warmen deden we de 4 passentocht en om te eindigen
de Stelvio pas met zijn 48 haarspeldenbochten. Ik heb tijdens die
reis wel honderd keer gedacht: 'Als zij het kan, dan kan ik het
ook'. En daarna op hoop van zegen teruggeschakeld, mijn motor de
bocht in gestuurd en mijn ogen op het doel gehouden. Ik was elke
keer weer verbaasd dat ik het overleefd had.
 |
| En ondanks alles, toch die rivierbedding in! |
Uit je comfortzone stappen
Moed zorgt er voor dat je uit je comfortzone
stapt. Ja, het leven is veilig in je gouden kooi. Maar iets doen wat
je een beetje beangstigt, is wat je helpt groeien en wat echte
voldoening geeft. Bovendien groeit je zelfvertrouwen er van!
Elke keer als hier een crisispleegkindje gebracht
wordt, denk ik: 'Help, dit kind is er erg aan toe. Dit is te moeilijk
voor mij. Kan ik dit wel?' Daarna haal ik eens diep adem, smijt mij
er volle gas in en hou mijn doel voor ogen: 'Dit kind weer op de baan krijgen.' Tot nu toe heb ik het altijd overleefd!
Benieuwd naar mijn blogs over het opvoeden van
pleegkinderen, met vallen en opstaan, neem dan eens een kijkje op
ingevandeweege.blog
En daar ligt ge dan in een ziekenhuisbed. Aan het voeteinde het gezicht van een
specialist die je nooit meer vergeet, nog minder zijn woorden: “Ge zijt hard
ziek meisje, dat wordt vechten.”
van de Warmste week, stilaan een écht warm vuur wordt. 
